Wysmakowane danie przygotował nam Milos Forman. Oto oczami Goi przyglądamy się Hiszpanii przełomu XVIII i XIX wieku, kiedy to wstrząsana jest ona wciąż jeszcze funkcjonującą Inkwizycją oraz laicką rewolucją ze swymi źródłami we Francji.
Goja jest artystą, którego podstawowym celem jest przetrwać. Ma wpływowych patronów, dzięki którym może pozwolić sobie na więcej swobody w krytykowaniu czasów i instytucji. Nie przeszkadza mu to jednak w przyjmowaniu zleceń od ludzi, których krytykuje w swych rycinach. I za swą elastyczność przyjdzie mu słono zapłacić, kiedy zostanie wmieszany w sprawę Inés Bilbatúa.

Forman stworzył całą galerię intrygujących postaci, co jest zaletą jak i wadą obrazu. Zaletą, bo przecież w kinie każdy chyba lubi oglądać nietuzinkowych bohaterów. A słodziutka Inés i jej nie tak już naiwna córka zostały świetnie odegrane przez Natalie Portman. Najbarwniejszą i najtrudniejszą do jednoznacznej oceny jest brat Lorenzo świetnie zagrany przez Javiera Bardema. To człowiek słaby, który umie usadowić się w strukturach posiadających wielką moc. I to ta słabość będzie motorem napędzającym osobistą tragedię, jaką oglądamy na ekranie.

Jednak "Duchy Goi" to także mało subtelna, choć wcale nie mniej przez to interesująca krytyka działań w Iraku. Kiedy Francja ogłasza globalną wojnę o demokrację i szczytne hasła "Liberté, égalité, fraternité" i rozpoczyna uwalnianie Hiszpanii z rąk zbrodniczego terroru, skojarzenia z Irakiem są bardziej niż czytelne. Forman okazuje się cynikiem i znakomicie odwzorowuje kolejne fazy obracania się Koła Fortuny. Jednak mimo wszystkich swoich zalet, ostateczne wykonanie jest nieco poniżej moich oczekiwań. Świetny pomysł, lecz zabrakło pasji i zacięcia, by wznieść się ponad dobrą, lecz nieco rutyniarską robotę.