Sielskie amerykańskie przedmieście z lat 50. i mroczna tajemnica pewnej rodziny...
Film Boba Balabana to połączenie horroru i czarnej komedii, w krzywym zwierciadle portretujące wymuskany obraz klasy średniej z okresu, gdy Ameryka jeszcze "nie utraciła niewinności".
Widzowie oczekujący okazji do śmiechu mogą jednak poczuć się zawiedzeni, gdyż atmosfera jest zgoła ponura, nawet w pozornie błahych wydarzeniach kryje się niepokój, dodatkowo podbudowywany przez mroczną muzykę Angelo Badalamentiego. "Parents" pod pewnymi względami przywodzi nawet na myśl dokonania Lyncha: narracja przypomina niechlujną logikę koszmaru sennego, a pod gładką powłoczką wzorcowej egzystencji czai się potworne drugie dno.
Mi bardzo odpowiadała zastosowana tutaj stylistyka, klimat miejscami naprawdę "daje czadu". Bardzo dobre jest także aktorstwo, w szczególności mam na myśli Randy'ego Quaida oraz Mary Beth Hurt. Są jednak również pewne zastrzeżenia: zastosowanie slow-motion w niektórych scenach wydaje się całkiem zbędne i psuje efekt ekranowej grozy. Rozczarowuje także nader oczywisty finał, w którym zabrakło finezji, mamy za to schematy rodem ze slashera. Na pewno jednak warto dać szansę "Rodzicom": pod wieloma względami jest to bardzo oryginalne danie, o specyficznym smaku, docenią je przede wszystkim koneserzy spragnieni ciekawych doznań.