Pierwszy raz widziałam ten film naprawdę wiele lat temu, w wieku późnych nastu lat. I wtedy wszystko wydawało mi się moralnie czarno-białe: Juda to ten dobry, Messala to ten zły. Po kolejnych kilkunastu latach znowu przypadkiem go obejrzałam. I nic już nie było takie oczywiste jak za pierwszym razem. Bo uświadomiłam sobie prawdziwy dramat głównych bohaterów, którzy w pewien sposób żyli w równoległych światach.

To co było zdradą w oczach jednego, było wiernością względem własnych ideałów w oczach drugiego. I na tej płaszczyźnie nie mogło być między nimi porozumienia. Jeden z nich czuł się przede wszystkim Żydem i nie potrafił wyobrazić sobie nielojalności względem rodaków. Drugi - czuł się przede wszystkim Rzymianinem, wierzył w potęgę Rzymu, marzył o jego wielkości i przy okazji - również o swojej własnej.

Chętnie obejrzałabym ten film po raz kolejny, bo sama jestem ciekawa własnego odbioru po iluś kolejnych latach. Na dzień dzisiejszy pozostało mi wspomnienie smutnej historii o przyjaźni, której korzenie sięgały dzieciństwa a fundamentem zapewne była sympatia i wzajemne przywiązanie. Ale w dorosłym życiu brakło w tym wszystkim umiejętności zrozumienia odmiennego punktu widzenia i umiejętności akceptacji różnic.